| | | | | | |
| |
ای عاشقان ای عاشقان دیوانه‌ام کو سلسله |
|
ای سلسله جنبان جان عالم ز تو پرغلغله |
|
| |
زنجیر دیگر ساختی در گردنم انداختی |
|
وز آسمان درتاختی تا رهزنی بر قافله |
|
| |
برخیز ای جان از جهان برپر ز خاک خاکدان |
|
کز بهر ما بر آسمان گردان شده‌ست این مشعله |
|
| |
آن را که باشد درد دل کی رهزند باران گل |
|
از عشق باشد او بحل کو را نشد که خردله |
|
| |
روزی مخنث بانگ زد گفتا که ای چوبان بد |
|
آن بز عجب ما را گزد در من نظر کرد از گله |
|
| |
گفتا مخنث را گزد هم بکشدش زیر لگد |
|
اما چه غم زو مرد را گفتا نکو گفتی هله |
|
| |
کو عقل تا گویا شوی کو پای تا پویا شوی |
|
وز خشک در دریا شوی ایمن شوی از زلزله |
|
| |
سلطان سلطانان شوی در ملک جاویدان شوی |
|
بالاتر از کیوان شوی بیرون شوی زین مزبله |
|
| |
چون عقل کل صاحب عمل جوشان چو دریای عسل |
|
چون آفتاب اندر حمل چون مه به برج سنبله |
|
| |
صد زاغ و جغد و فاخته در تو نواها ساخته |
|
بشنیدیی اسرار دل گر کم شدی این مشغله |
|
| |
بی‌دل شو ار صاحب دلی دیوانه شو گر عاقلی |
|
کاین عقل جزوی می‌شود در چشم عشقت آبله |
|
| |
تا صورت غیبی رسد وز صورتت بیرون کشد |
|
کز جعد پیچاپیچ او مشکل شده‌ست این مسله |
|
| |
اما در این راه از خوشی باید که دامن برکشی |
|
زیرا ز خون عاشقان آغشته‌ست این مرحله |
|
| |
رو رو دلا با قافله تنها مرو در مرحله |
|
زیرا که زاید فتنه‌ها این روزگار حامله |
|
| |
از رنج‌ها مطلق روی اندر امان حق روی |
|
در بحر چون زورق روی رفتی دلا رو بی‌گله |
|
| |
چون دل ز جان برداشتی رستی ز جنگ و آشتی |
|
آزاد و فارغ گشته‌ای هم از دکان هم از غله |
|
| |
ز اندیشه جانت رسته شد راه خطرها بسته شد |
|
آن کو به تو پیوسته شد پیوسته باشد در چله |
|
| |
در روز چون ایمن شدی زین رومی باعربده |
|
شب هم مکن اندیشه‌ای زین زنگی پرزنگله |
|
| |
خامش کن ای شیرین لقا رو مشک بربند ای سقا |
|
زیرا نگنجد موج‌ها اندر سبو و بلبله |
|
