دیوان شمس/ای مونس ما خواجه ابوبکر ربابی

by مولوی

	ای مونس ما خواجه ابوبکر ربابی			گر دلشده‌ای چند پی نان و کبابی
	آتش خور در عشق به مانند شترمرغ			اندر عقب طعمه چه شاگرد عقابی
	لقمه دهدت تا کند او لقمه خویشت			این چرخ فریبنده و این برق سحابی
	هین لقمه مخور لقمه مشو آتش او را			بی‌لقمه او در دل و جان رزق بیابی
	آن وقت که از ناف همی‌خورد تنت خون			نی حلق و گلو بود و نه خرمای رطابی
	آن ماهی چه خورده‌ست که او لقمه ما شد			در چشم نیاید خورش مردم آبی
	از نعمت پنهان خورد این نعمت پیدا			زان راه شود فربه و زان ماه خضابی
	گر ز آنک خرابت کند این عشق برونی			چون سنبله شد دانه در این روز خرابی
	آن سنبله از خاک برآورد سر و گفت			من مردم و زنده شدم از داد ثوابی
	خواهی که قیامت نگری نقد به باغ آی			نظاره سرسبزی اموات ترابی
	ماییم که پوسیده و ریزیده خاکیم			امروز چو سرویم سرافراز و خطابی
	بی‌حرف سخن گوی که تا خصم نگوید			کاین گفت کسان است و سخن‌های کتابی