دیوان شمس/ای چشم و چراغ شهریاری
| ای چشم و چراغ شهریاری | والله به خدا که آن تو داری | |||||
| شمعی که در آسمان نگنجد | از گوشه سینه‌ای برآری | |||||
| خورشید به پیش نور آن شمع | یک ذره شود ز شرمساری | |||||
| وقت است که در وجود خاکی | آن تخم که گفته‌ای بکاری | |||||
| آخر چه شود کز آب حیوان | بر چهره زعفران بباری | |||||
| تا لاله ستان عاشقان را | از گلبن حق به خنده آری | |||||
| بر پشت فلک نهند پا را | چون تو سرشان دمی بخاری | |||||
| انگور وجود باده گردد | چون پای بر او نهی فشاری | |||||
| مخدومی شمس حق تبریز | لطفی که هزار نوبهاری | |||||