| | | | | | |
| |
ای چنگیان غیبی از راه خوش نوایی |
|
تشنه دلان خود را کردید بس سقایی |
|
| |
جان تشنه ابد شد وین تشنگی ز حد شد |
|
یا ضربت جدایی یا شربت عطایی |
|
| |
ای زهره مزین زین هر دو یک نوا زن |
|
یا پرده رهاوی یا پرده رهایی |
|
| |
گر چنگ کژ نوازی در چنگ غم گدازی |
|
خوش زن نوا اگر نی مردی ز بی‌نوایی |
|
| |
بی زخمه هیچ چنگی آب و نوا ندارد |
|
می‌کش تو زخمه زخمه گر چنگ بوالوفایی |
|
| |
گر بگسلند تارت گیرند بر کنارت |
|
پیوند نو دهندت چندین دژم چرایی |
|
| |
تو خود عزیز یاری پیوسته در کناری |
|
در بزم شهریاری بیرون ز جان و جایی |
|
| |
خامش که سخت مستم بربند هر دو دستم |
|
ور نه قدح شکستم گر لحظه‌ای بپایی |
|
| |
من پیر منبلانم بر خویش زخم رانم |
|
من مصلحت ندانم با ما تو برنیایی |
|
| |
هم پاره پاره باشم هم خصم چاره باشم |
|
هم سنگ خاره باشم در صبر و بی‌نوایی |
|
| |
از بس که تند و عاقم در دوزخ فراقم |
|
دوزخ ز احتراقم گیرد گریزپایی |
|
| |
چون دید شور ما را عطار آشکارا |
|
بشکست طبل‌ها را در بزم کبریایی |
|
| |
تبریز چون برفتم با شمس دین بگفتم |
|
بی حرف صد مقالت در وحدت خدایی |
|
