| | | | | | |
|
ای که ازین تنگ قفص میپری |
|
رخت به بالای فلک میبری |
|
|
زندگی تازه ببین بعد ازین |
|
چند ازین زندگی سرسری؟! |
|
|
در هوس مشتریت عمر رفت |
|
ماه ببین و بره از مشتری |
|
|
دلق شپشناک درانداختی |
|
جان برهنه شده خود خوشتری |
|
|
در عوض دلق تن چار میخ |
|
بافتهاند از صفتت ششتری |
|
|
جامهی این جسم، غلامانه بود |
|
گیر کنون پیرهن مهتری |
|
|
مرگ حیاتست و حیاتست مرگ |
|
عکس نماید نظر کافری |
|
|
جملهی جانها که ازین تن شدند |
|
حی و نهانند کنون چون پری |
|
|
گشت سوار فرس غیب، جان |
|
باز رهید از خر و از خرخری |
|
|
سوخت درین آخر دنیا دلت |
|
بهر وجوه جو این لاغری |
|
|
پرده چو برخاست اگر این خرت |
|
گردد زرین، تو درو ننگری |
|
|
بر سر دریاست چو کشتی روان |
|
روح، که بود از تن خود لنگری |
|
|
گر چه جدا گشت ز دست و ز پا |
|
فضل حقش داد پر جعفری |
|
|
خانهی تن گر شکند، هین منال |
|
خواجه! یقین دان که به زندان دری |
|
|
چونک ز زندان و چه آیی برون |
|
یوسف مصری و شه و سروری |
|
|
چون برهی از چه و از آب شور |
|
ماهیی و معتکف کوثری |
|
|
باقی این را تو بگو، زانک خلق |
|
از تو کنند ای شه من، باوری |
|