| | | | | | |
|
ای که تو ماه آسمان ماه کجا و تو کجا |
|
در رخ مه کجا بود این کر و فر و کبریا |
|
|
جمله به ماه عاشق و ماه اسیر عشق تو |
|
ناله کنان ز درد تو لابه کنان که ای خدا |
|
|
سجده کنند مهر و مه پیش رخ چو آتشت |
|
چونک کند جمال تو با مه و مهر ماجرا |
|
|
آمد دوش مه که تا سجده برد به پیش تو |
|
غیرت عاشقان تو نعره زنان که رو میا |
|
|
خوش بخرام بر زمین تا شکفند جانها |
|
تا که ملک فروکند سر ز دریچه سما |
|
|
چونک شوی ز روی تو برق جهنده هر دلی |
|
دست به چشم برنهد از پی حفظ دیدهها |
|
|
هر چه بیافت باغ دل از طرب و شکفتگی |
|
از دی این فراق شد حاصل او همه هبا |
|
|
زرد شدست باغ جان از غم هجر چون خزان |
|
کی برسد بهار تو تا بنماییش نما |
|
|
بر سر کوی تو دلم زار نزار خفت دی |
|
کرد خیال تو گذر دید بدان صفت ورا |
|
|
گفت چگونهای از این عارضه گران بگو |
|
کز تنکی ز دیدهها رفت تن تو در خفا |
|
|
گفت و گذشت او ز من لیک ز ذوق آن سخن |
|
صحت یافت این دلم یا رب تش دهی جزا |
|