| | | | | | |
|
ای که لب تو چون شکر هان که قرابه نشکنی |
|
وی که دل تو چون حجر هان که قرابه نشکنی |
|
|
عشق درون سینه شد دل همه آبگینه شد |
|
نرم درآ تو ای پسر هان که قرابه نشکنی |
|
|
هر که اسیر سر بود دانک برون در بود |
|
خاصه که او بود دوسر هان که قرابه نشکنی |
|
|
آن صنم لطیف تو گر چه که شد حریف تو |
|
دست به زلف او مبر هان که قرابه نشکنی |
|
|
تا نکنی شناس او از دل خود قیاس او |
|
او دگر است و تو دگر هان که قرابه نشکنی |
|
|
چونک شوی تو مست او باده خوری ز دست او |
|
آن نفسی است باخطر هان که قرابه نشکنی |
|
|
مست درون سینهها بر سر آبگینهها |
|
نیک سبک تو برگذر هان که قرابه نشکنی |
|
|
حق چو نمود در بشر جمع شدند خیر و شر |
|
خیره مشو در این خبر هان که قرابه نشکنی |
|
|
یا تبریز شمس دین گر چه شدی تو همنشین |
|
تا تو نلافی از هنر هان که قرابه نشکنی |
|