دیوان شمس/ای که مستک شدی و می‌گویی
| ای که مستک شدی و می‌گویی | تو غریبی و یا از این کویی | |||||
| مست و بی‌خویش می‌روی چپ و راست | بی چپ و راست را همی‌جویی | |||||
| نی چپست و نه راست در جانست | آن که جان خسته از پی اویی | |||||
| ز آن شکر روی اگر بگردانی | اگر نباتی بدانک بدخویی | |||||
| ور تو دیوی و رو بدو آری | الله الله چه خوب مه رویی | |||||
| دلم از جا رود چو گویم او | می‌برد جان و دل زهی اویی | |||||
| هین ز خوهای او یکی بشنو | گاه شیری کند گه آهویی | |||||
| در ره او نماند پای مرا | زانوم را نماند زانویی | |||||
| جز به چوگان او مغلطان سر | گر به میدان او یکی گویی | |||||
| هین خمش کن در این حدیث بازمپیچ | آسمان وار اگر یکی تویی | |||||