| | | | | | |
|
ای گوهر خدایی آیینه معانی |
|
هر دم ز تاب رویت بر عرش ارمغانی |
|
|
عرش از خدای پرسد کاین تاب کیست بر من |
|
فرمایدش ز غیرت کاین تاب را ندانی |
|
|
از غیرت الهی در عرش حیرت افتد |
|
زیرا ز غیرت آمد پیغام لن ترانی |
|
|
زان تاب اگر شعاعی بر آسمان رسیدی |
|
از آسمان نمودی صد ماه آسمانی |
|
|
اندر جمال هر مه لطف ازل نمودی |
|
هر عاشقی بدیدی مقصودهای جانی |
|
|
در راه ره روان را رنج و طلب نبودی |
|
خوف فنا نبودی اندر جهان فانی |
|
|
یک بار دردمیدی تا جان گرفت قالب |
|
دردم تو بار دیگر تا جان شود عیانی |
|
|
از یک شعاع رویت چون لامکان مکان شد |
|
هم برق تو رساند او را به لامکانی |
|
|
انگشتری لعلت بر نقد عرضه فرما |
|
تا نعرهها برآید از لعلهای کانی |
|
|
یک جام مان بدادی تا رختها گرو شد |
|
جامی دگر از آن می هم چاره کن تو دانی |
|
|
جانی رسید ما را از شمس حق تبریز |
|
کان جان همینماید در غیب دلستانی |
|