دیوان شمس/باده ده، ای ساقی هر متقی

دیوان شمس (غزلیات) از مولوی
(باده ده، ای ساقی هر متقی)
  باده ده، ای ساقی هر متقی باده‌ی شاهنشهی راوقی  
  جام سخن بخش که از تف او گردد دیوار سیه منطقی  
  بردر و بشکن غم و اندیشه را حاکم و سلطان و شه مطلقی  
  چون بگریزی نرسد در تو کس ور بگریزیم تو خود سابقی  
  جنت حسنت چو تجلی کند باغ شود دوزخ بر هر شقی  
  ظلمت و نور از تو تحیر درند تا تو حقی یا که تو نور حقی  
  گشت شب و روز ز تو غرق نور نیست مهت مغربی و مشرقی  
  لابه کنی، باده دهی رایگان ساقی دریا صفت مشفقی  
  مست قبول آمد قلب و سلیم زیرکی اینجاست همه احمقی  
  زیرکی ار شرط خوشیها بدی باده نجستی خرد و موسقی  
  فرد چرایی تو اگر یار کی؟ از چه تو عذرایی اگر وامقی؟  
  غنچه صفت خویش ز گل درکشی رو بکش آن خار، بدان لایقی  
  خار کشانند، اگر چه شهند جز تو که بر گلشن جان عاشقی  
  خامش باش و بنگر فتح باب چند پی هر سخن مغلقی