| | | | | | |
|
بار منست او بچه نغزی، خواجه اگرچه همه مغزی |
|
چون گذری بر سر کویش، پای نکونه که نلغزی |
|
|
حدثنی صاحب قلبی، طهرلی جلدة کلبی |
|
اضحکنی نور فادی، اسکرنی شربة ربی |
|
|
وز در بسته چو برنجی، شیوه کنی زود بقنجی؟! |
|
شیوه مکن، قنج رها کن، پست کن آن سر، که بگنجی |
|
|
طاب لحبی حرکاتی، صار خساری برکاتی |
|
انت حیاتی و تعدی، طال حیاتی بحیاتی |
|
|
جان دل تو، دل جانی، قبلهی نظاره کنانی |
|
چونک شود خیره نظرشان، از ره دلشان بکشانی |
|
|
عمرک یا عمر و تولی، زادک یا زید تجلی |
|
کم تنماللیل؟! تنبه! قد ظهرالصبح، تجلی |
|
|
خانهی دل را دو دری کن، جانب جان راهبری کن |
|
طالب دریای حیاتی، سنگ دلا، رو گهری کن |
|
|
یا سندی انت جمالی ، انت دلیلی ودلالی |
|
کیف تجوز و ترجی، تعرض عنی لملالی |
|
|
جان و روان خیز روان کن، با شه شاهان سیران کن |
|
هیچ بطی جوید کشتی؟! جان شدهی ترک مکان کن |
|
|
قد طلعالبدر علینا، قد وصلالوصل الینا |
|
یا فتی وافق بدر فیه نذرنا والینا |
|
|
ای طربستان، چه لطیفی؟! ای سرمستان چه ظریفی؟! |
|
ده بخوری تو بدهی یک، کی بود این شرط حریفی؟! |
|
|
کل مساء و صباح یسکرناالعشق براح |
|
قد یسالمحزن منا، التحق الحزن بصاح |
|
|
بس کن گفتار رها کن، باز شهی قصد هوا کن |
|
باز رو ای باز بدان شه، با شه خود عهد و وفا کن |
|
|
بسکمالهجر فعودوا، فی طلبالوصل سعود |
|
امتنعالوصل بشح، اجتنبواالشح، وجودوا |
|