| | | | | | |
|
باز از آن کوه قاف آمد عنقای عشق |
|
باز برآمد ز جان نعره و هیهای عشق |
|
|
باز برآورد عشق سر به مثال نهنگ |
|
تا شکند زورق عقل به دریای عشق |
|
|
سینه گشادست فقر جانب دلهای پاک |
|
در شکم طور بین سینه سینای عشق |
|
|
مرغ دل عاشقان باز پر نو گشاد |
|
کز قفص سینه یافت عالم پهنای عشق |
|
|
هر نفس آید نثار بر سر یاران کار |
|
از بر جانان که اوست جان و دل افزای عشق |
|
|
فتنه نشان عقل بود رفت و به یک سو نشست |
|
هر طرف اکنون ببین فتنه دروای عشق |
|
|
عقل بدید آتشی گفت که عشقست و نی |
|
عشق ببیند مگر دیده بینای عشق |
|
|
عشق ندای بلند کرد به آواز پست |
|
کای دل بالا بپر بنگر بالای عشق |
|
|
بنگر در شمس دین خسرو تبریزیان |
|
شادی جانهای پاک دیده دلهای عشق |
|