| | | | | | |
|
باز بنفشه رسید جانب سوسن دوتا |
|
باز گل لعل پوش میبدراند قبا |
|
|
بازرسیدند شاد زان سوی عالم چو باد |
|
مست و خرامان و خوش سبزقبایان ما |
|
|
سرو علمدار رفت سوخت خزان را به تفت |
|
وز سر که رخ نمود لاله شیرین لقا |
|
|
سنبله با یاسمین گفت سلام علیک |
|
گفت علیک السلام در چمن آی ای فتا |
|
|
یافته معروفیی هر طرفی صوفیی |
|
دست زنان چون چنار رقص کنان چون صبا |
|
|
غنچه چو مستوریان کرده رخ خود نهان |
|
باد کشد چادرش کای سره رو برگشا |
|
|
یار در این کوی ما آب در این جوی ما |
|
زینت نیلوفری تشنه و زردی چرا |
|
|
رفت دی روترش کشته شد آن عیش کش |
|
عمر تو بادا دراز ای سمن تیزپا |
|
|
نرگس در ماجرا چشمک زد سبزه را |
|
سبزه سخن فهم کرد گفت که فرمان تو را |
|
|
گفت قرنفل به بید من ز تو دارم امید |
|
گفت عزبخانهام خلوت توست الصلا |
|
|
سیب بگفت ای ترنج از چه تو رنجیدهای |
|
گفت من از چشم بد مینشوم خودنما |
|
|
فاخته با کو و کو آمد کان یار کو |
|
کردش اشارت به گل بلبل شیرین نوا |
|
|
غیر بهار جهان هست بهاری نهان |
|
ماه رخ و خوش دهان باده بده ساقیا |
|
|
یا قمرا طالعا فی الظلمات الدجی |
|
نور مصابیحه یغلب شمس الضحی |
|
|
چند سخن ماند لیک بیگه و دیرست نیک |
|
هر چه به شب فوت شد آرم فردا قضا |
|