| | | | | | |
| |
باز فرود آمدیم بر در سلطان خویش |
|
بازگشادیم خوش بال و پر جان خویش |
|
| |
باز سعادت رسید دامن ما را کشید |
|
بر سر گردون زدیم خیمه و ایوان خویش |
|
| |
دیده دیو و پری دید ز ما سروری |
|
هدهد جان بازگشت سوی سلیمان خویش |
|
| |
ساقی مستان ما شد شکرستان ما |
|
یوسف جان برگشاد جعد پریشان خویش |
|
| |
دوش مرا گفت یار چونی از این روزگار |
|
چون بود آن کس که دید دولت خندان خویش |
|
| |
آن شکری را که هیچ مصر ندیدش به خواب |
|
شکر که من یافتم در بن دندان خویش |
|
| |
بی‌زر و سر سروریم بی‌حشمی مهتریم |
|
قند و شکر می‌خوریم در شکرستان خویش |
|
| |
تو زر بس نادری نیست کست مشتری |
|
صنعت آن زرگری رو به سوی کان خویش |
|
| |
دور قمر عمرها ناقص و کوته بود |
|
عمر درازی نهاد یار به دوران خویش |
|
| |
دل سوی تبریز رفت در هوس شمس دین |
|
رو رو ای دل بجو زر به حرمدان خویش |
|
