| | | | | | |
|
باز چه شد تو را دلا باز چه مکر اندری |
|
یک نفسی چو بازی و یک نفسی کبوتری |
|
|
همچو دعای صالحان دی سوی اوج میشدی |
|
باز چو نور اختران سوی حضیض میپری |
|
|
کشت مرا به جان تو حیله و داستان تو |
|
سیل تو میکشد مرا تا به کجام میبری |
|
|
از رحموت گشتهای در رهبوت رفتهای |
|
تا دم مهر نشنوی تا سوی دوست ننگری |
|
|
گر سبکی کند دلم خنده زنی که هین بپر |
|
چونک به خود فروروم طعنه زنی که لنگری |
|
|
خنده کنم تو گوییم چون سر پخته خنده زن |
|
گریه کنم تو گوییم چون بن کوزه میگری |
|
|
ترک تویی ز هندوان چهره ترک کم طلب |
|
ز آنک نداد هند را صورت ترک تنگری |
|
|
خنده نصیب ماه شد گریه نصیب ابر شد |
|
بخت بداد خاک را تابش زر جعفری |
|
|
حسن ز دلبران طلب درد ز عاشقان طلب |
|
چهره زرد جو ز من وز رخ خویش احمری |
|
|
من چو کمینه بندهام خاک شوم ستم کشم |
|
تو ملکی و زیبدت سرکشی و ستمگری |
|
|
مست و خوشم کن آنگهی رقص و خوشی طلب ز من |
|
در دهنم بنه شکر چون ترشی نمیخوری |
|
|
دیگ توام خوشی دهم چونک ابای خوش پزی |
|
ور ترشی پزی ز من هم ترشی برآوری |
|
|
دیو شود فرشتهای چون نگری در او تو خوش |
|
ای پرییی که از رخت بوی نمیبرد پری |
|
|
سحر چرا حرام شد ز آنک به عهد حسن تو |
|
حیف بود که هر خسی لاف زند ز ساحری |
|
|
ای دل چون عتاب و غم هست نشان مهر او |
|
ترک عتاب اگر کند دانک بود ز تو بری |
|
|
ای تبریز شمس دین خسرو شمس مشرقت |
|
پرتو نور آن سری عاریتی است ای سری |
|