دیوان شمس/با من صنما دل یک دله کن
| با من صنما دل یک‌دله کن | گر سر ننهم، آنگه گله کن | |||||
| مجنون شده‌ام؛ از بهر خدا، | زآن زلف خوشت، یک سلسله کن | |||||
| سی‌پاره به کف در چلّه شدی | سی‌پاره منم! ترک چله کن | |||||
| مجهول مرو، با غول مرو | زنهار! سفر با قافله کن | |||||
| ای مطرب دل زآن نغمهٔ خوش | این مغز مرا پُرمشغله کن | |||||
| ای زهره و مه زان شعلهٔ رو | دو چشم مرا دو مَشعله کن | |||||
| ای موسی جان، چوبان شده‌ای | بر طور برو، ترک گَله کن! | |||||
| نعلین ز دو پا بیرون کن و رو | در دشت طُویٰ پا آبله کن | |||||
| تکیه‌گه تو حق شد نه عصا | انداز عصا! وآن را یله کن | |||||
| فرعون هَویٰ چون شد حَیَوان | در گردن او، رو زنگله کن | |||||