| | | | | | |
|
ببرد عقل و دلم را براق عشق معانی |
|
مرا بپرس کجا برد آن طرف که ندانی |
|
|
بدان رواق رسیدم که ماه و چرخ ندیدم |
|
بدان جهان که جهان هم جدا شود ز جهانی |
|
|
یکی دمیم امان ده که عقل من به من آید |
|
بگویمت صفت جان تو گوش دار که جانی |
|
|
ولیک پیشتر آ خواجه گوش بر دهنم ده |
|
که گوش دارد دیوار و این سریست نهانی |
|
|
عنایتیست ز جانان چنین غریب کرامت |
|
ز راه گوش درآید چراغهای عیانی |
|
|
رفیق خضر خرد شو به سوی چشمه حیوان |
|
که تا چو چشمه خورشید روز نور فشانی |
|
|
چنانک گشت زلیخا جوان به همت یوسف |
|
جهان کهنه بیابد از این ستاره جوانی |
|
|
فروخورد مه و خورشید و قطب هفت فلک را |
|
سهیل جان چو برآید ز سوی رکن یمانی |
|
|
دمی قراضه دین را بگیر و زیر زبان نه |
|
که تا به نقد ببینی که در درونه چه کانی |
|
|
فتادهای به دهانها همیگزندت مردم |
|
لطیف و پخته چو نانی بدان همیشه چنانی |
|
|
چو ذره پای بکوبی چو نور دست تو گیرد |
|
ز سردیست و ز تری که همچو ریگ گرانی |
|
|
چو آفتاب برآمد به خاک تیره بگوید |
|
که چون قرین تو گشتم تو صاحب دو قرانی |
|
|
تو بز نهای که برآیی چراغپایه به بازی |
|
که پیش گله شیران چو نره شیر شبانی |
|
|
چراغ پنج حست را به نور دل بفروزان |
|
حواس پنج نمازست و دل چو سبع مثانی |
|
|
همیرسد ز سموات هر صبوح ندایی |
|
که ره بری به نشانی چو گرد ره بنشانی |
|
|
سپس مکش چو مخنث عنان عزم که پیشت |
|
دو لشکرست که در وی تو پیش رو چو سنانی |
|
|
شکر به پیش تو آمد که برگشای دهان را |
|
چرا ز دعوت شکر چو پسته بسته دهانی |
|
|
بگیر طبله شکر بخور به طبل که نوشت |
|
مکوب طبل فسانه چرا حریف زبانی |
|
|
ز شمس مفخر تبریز آفتاب پرستی |
|
که اوست شمس معارف رئیس شمس مکانی |
|