| | | | | | |
|
ببسته است پری نهانیی پایم |
|
ز بند اوست که من در میان غوغایم |
|
|
ز کوه قافم من که غریب اطرافم |
|
به صورتم چو کبوتر به خلق عنقایم |
|
|
کبوترم چو شود صید چنگ باز اجل |
|
از آن سپس پر عنقای روح بگشایم |
|
|
ز آفتاب خرد گر چه پشت من گرم است |
|
برای سایه نشینان چو خیمه برپایم |
|
|
چو ابن وقت بود دامن پدر گیرد |
|
چه صوفیم که به سودای دی و فردایم |
|
|
مرا چو پرده درآویختی بر این درگاه |
|
هم از برای برآویختن نمیشایم |
|
|
ز لطف توست که از جغدیم برآوردی |
|
چو طوطیان ز کف تو شکر همیخایم |
|
|
اگر ز جود کف تو به بحر راه برم |
|
تمام گوهر هستی خویش بنمایم |
|
|
شکار درک نیم من ورای ادارکم |
|
به پای وهم نیم من درازپهنایم |
|
|
سخن به جای بمان خویش بین کجایی تو |
|
مرا بجوی همان جا که من همان جایم |
|