| | | | | | |
|
بده آن باده جانی که چنانیم همه |
|
که می از جام و سر از پای ندانیم همه |
|
|
همه سرسبزتر از سوسن و از شاخ گلیم |
|
روح مطلق شده و تابش جانیم همه |
|
|
همه دربند هوااند و هوا بنده ماست |
|
که برون رفته از این دور زمانیم همه |
|
|
همچو سرنا بخروشیم به شکر لب یار |
|
همه دکان بفروشیم که کانیم همه |
|
|
تاب مشرق تن ما را مثل سایه بخورد |
|
که به صورت مثل کون و مکانیم همه |
|
|
زعفران رخ ما از حذر چشم بد است |
|
ما حریف چمن و لاله ستانیم همه |
|
|
مصحف آریم و به ساقی همه سوگند خوریم |
|
که جز از دست و کفت مینستانیم همه |
|
|
هر کی جان دارد از گلشن جان بوی برد |
|
هر کی آن دارد دریافت که آنیم همه |
|
|
دل ما چون دل مرغ است ز اندیشه برون |
|
که سبک دل شده زان رطل گرانیم همه |
|
|
ملکان تاج زر از عشق ره ما بدهند |
|
که کمربخشتر از بخت جوانیم همه |
|
|
جان ما را به صف اول پیکار طلب |
|
ز آنک در پیش روی تیر و سنانیم همه |
|
|
در پس پرده ظلمات بشر ننشینیم |
|
ز آنک چون نور سحر پرده درانیم همه |
|
|
شام بودیم ز خورشید جهان صبح شدیم |
|
گرگ بودیم کنون شهره شبانیم همه |
|
|
شمس تبریز چو بنمود رخ جان آرای |
|
سوی او با دل و جان همچو روانیم همه |
|