| | | | | | |
|
بده آن باده دوشین که من از نوش تو مستم |
|
بده ای حاتم عالم قدح زفت به دستم |
|
|
ز من ای ساقی مردان نفسی روی مگردان |
|
دل من مشکن اگر نه قدح و شیشه شکستم |
|
|
قدحی بود به دستم بفکندم بشکستم |
|
کف صد پای برهنه من از آن شیشه بخستم |
|
|
تو بدان شیشه پرستی که ز شیشه است شرابت |
|
می من نیست ز شیره ز چه رو شیشه پرستم |
|
|
بکش ای دل می جانی و بخسب ایمن و فارغ |
|
که سر غصه بریدم ز غم و غصه برستم |
|
|
دل من رفت به بالا تن من رفت به پستی |
|
من بیچاره کجایم نه به بالا نه به پستم |
|
|
چه خوش آویخته سیبم که ز سنگت نشکیبم |
|
ز بلی چون بشکیبم من اگر مست الستم |
|
|
تو ز من پرس که این عشق چه گنج است و چه دارد |
|
تو مرا نیز از او پرس که گوید چه کسستم |
|
|
به لب جوی چه گردی بجه از جوی چو مردی |
|
بجه از جوی و مرا جو که من از جوی بجستم |
|
|
فلن قمت اقمنا و لن رحت رحلنا |
|
چو بخوردی تو بخوردم چو نشستی تو نشستم |
|
|
منم آن مست دهلزن که شدم مست به میدان |
|
دهل خویش چو پرچم به سر نیزه ببستم |
|
|
چه خوش و بیخود شاهی هله خاموش چو ماهی |
|
چو ز هستی برهیدم چه کشی باز به هستم |
|