| | | | | | |
| |
برآ بر بام و اکنون ماه نو بین |
|
درآ در باغ و اکنون سیب می چین |
|
| |
از آن سیبی که بشکافد در روم |
|
رود بوی خوشش تا چین و ماچین |
|
| |
برآ بر خرمن سیب و بکش پا |
|
ز سیب لعل کن فرش و نهالین |
|
| |
اگر سیبش لقب گویم وگر می |
|
وگر نرگس وگر گلزار و نسرین |
|
| |
یکی چیز است در وی چیست کان نیست |
|
خدا پاینده دارش یا رب آمین |
|
| |
بیا اکنون اگر افسانه خواهی |
|
درآ در پیش من چون شمع بنشین |
|
| |
همی‌ترسم که بگریزی ز گوشه |
|
برآ بالا برون انداز نعلین |
|
| |
به پهلویم نشین برچفس بر من |
|
رها کن ناز و آن خوهای پیشین |
|
| |
بیامیز اندکی ای کان رحمت |
|
که تا گردد رخ زرد تو رنگین |
|
| |
روا باشد وگر خود من نگویم |
|
همیشه عشوه و وعده دروغین |
|
| |
از این پاکی تو لیکن عاشقان را |
|
پراکنده سخن‌ها هست آیین |
|
| |
زهی اوصاف شمس الدین تبریز |
|
زهی کر و فر و امکان و تمکین |
|
