| | | | | | |
|
برخیز تا شراب به رطل و سبو خوریم |
|
بزم شهنشهست نه ما باده می خریم |
|
|
بحری است شهریار و شرابی است خوشگوار |
|
درده شراب لعل ببین ما چه گوهریم |
|
|
خورشید جام نور چو برریخت بر زمین |
|
ما ذره وار مست بر این اوج برپریم |
|
|
خورشید لایزال چو ما را شراب داد |
|
از کبر در پیاله خورشید ننگریم |
|
|
پیش آر آن شراب خردسوز دلفروز |
|
تا همچو دل ز آب و گل خویش بگذریم |
|
|
پرخوارهایم کز کرم شاه واقفیم |
|
در شرب سابقیم و به خدمت مقصریم |
|
|
زیرا که سکر مانع خدمت بود یقین |
|
زین سو چو فربهیم بدان سوی لاغریم |
|
|
نوری که در زجاجه و مشکات تافتهست |
|
بر ما بزن که ما ز شعاعش منوریم |
|
|
بس گرم و سرد شد دل از این باده چون تنور |
|
درسوزمان چو هیزم تا هیچ نفسریم |
|
|
چون شیشه فلک پر از آتش شدهست جان |
|
چون کوره بهر ما که مس و قلب یا زریم |
|
|
ای گلعذار جام چو لاله به مجلس آر |
|
کز ساغر چو لاله چو گل یاسمین بریم |
|
|
خوش خوش بیا و اصل خوشی را به بزم آر |
|
با جمله ما خوشیم ولی با تو خوشتریم |
|
|
ای مطرب آن ترانه تر بازگو ببین |
|
تو تری و لطیفی و ما از تو ترتریم |
|
|
اندرفکن ز بانگ و خروش خوشت صدا |
|
در ما که در وفای تو چون کوه مرمریم |
|
|
آن دم که از مسیح تو میراث بردهای |
|
در گوش ما بدم که چو سرنای مضطریم |
|
|
گر چه دهان پر است ز گفتار لب ببند |
|
خاموش کن که پیش حسودان منکریم |
|