| | | | | | |
|
برفت یار من و یادگار ماند مرا |
|
رخ معصفر و چشم پرآب و وااسفا |
|
|
دو دیده باشد پرنم چو در ویست مقیم |
|
فرات و کوثر آب حیات جان افزا |
|
|
چرا رخم نکند زرگری چو متصلست |
|
به گنج بیحد و کان جمال و حسن و بها |
|
|
چراست وااسفاگوی زانک یعقوبست |
|
ز یوسف کش مه روی خویش گشته جدا |
|
|
ز ناز اگر برود تا ستاره بار شوم |
|
رسد چو میزندش آفتاب طال بقا |
|
|
اگر چیم ز چراگاه جان برون کردست |
|
کجاست زهره و یارا که گویمش که چرا |
|
|
الست عشق رسید و هر آن که گفت بلی |
|
گواه گفت بلی هست صد هزار بلا |
|
|
بلا درست و بلادر تو را کند زیرک |
|
خصوص در یتیمی که هست از آن دریا |
|
|
منم کبوتر او گر براندم سر نی |
|
کجا پرم نپرم جز که گرد بام و سرا |
|
|
منم ز سایه او آفتاب عالمگیر |
|
که سلطنت رسد آن را که یافت ظل هما |
|
|
بس است دعوت دعوت بهل دعا میگو |
|
مسیح رفت به چارم سما به پر دعا |
|