| | | | | | |
|
برو ای دل به سوی دلبر من |
|
بدان خورشید شرق و شمع روشن |
|
|
مرو هر سو به سوی بیسویی رو |
|
که هر مسکین بدان سو یافت مسکن |
|
|
بنه سر چون قلم بر خط امرش |
|
که هر بیسر از او افراشت گردن |
|
|
که جز در ظل آن سلطان خوبان |
|
دل ترسندگان را نیست ممن |
|
|
به دستت او دهد سرمایه زر |
|
ز پایت او گشاید بند آهن |
|
|
ور از انبوهی از در ره نیابی |
|
چو گنجشکان درآ از راه روزن |
|
|
وگر زان خرمن گل بو نیابی |
|
چه سود عنبرینه و مشک و لادن |
|
|
وگر سبلت ز شیرش تر نکردی |
|
برو ای قلتبان و ریش می کن |
|
|
چو دیدی روی او در دل بروید |
|
گل و نسرین و بید و سرو و سوسن |
|
|
درآمیزد دلت با آب حسنش |
|
چو آتش که درآویزد به روغن |
|
|
درآ در آتشش زیرا خلیلی |
|
مرم ز آتش نهای نمرود بدظن |
|
|
درآ در بحر او تا همچو ماهی |
|
بروید مر تو را از خویش جوشن |
|
|
ز کاه غم جدا کن حب شادی |
|
که آن مه را برای ماست خرمن |
|
|
بهار آمد برون آ همچو سبزه |
|
به کوری دی و بر رغم بهمن |
|
|
نخمی چون کمان گر تیر اویی |
|
به قاب قوس رستستی ز مکمن |
|
|
زهی بر کار و ساکن تو به ظاهر |
|
مثال مرهمی در کار کردن |
|
|
خمش کن شد خموشی چون بلادر |
|
بلادر گر ننوشی باش کودن |
|