| | | | | | |
|
بریده شد از این جوی جهان آب |
|
بهارا بازگرد و وارسان آب |
|
|
از آن آبی که چشمه خضر و الیاس |
|
ندیدست و نبیند آن چنان آب |
|
|
زهی سرچشمهای کز فر جوشش |
|
بجوشد هر دمی از عین جان آب |
|
|
چو باشد آبها نانها برویند |
|
ولی هرگز نرست ای جان ز نان آب |
|
|
برای لقمهای نان چون گدایان |
|
مریز از روی فقر ای میهمان آب |
|
|
سراسر جمله عالم نیم لقمهست |
|
ز حرص نیم لقمه شد نهان آب |
|
|
زمین و آسمان دلو و سبویند |
|
برونست از زمین و آسمان آب |
|
|
تو هم بیرون رو از چرخ و زمین زود |
|
که تا بینی روان از لامکان آب |
|
|
رهد ماهی جان تو از این حوض |
|
بیاشامد ز بحر بیکران آب |
|
|
در آن بحری که خضرانند ماهی |
|
در او جاوید ماهی جاودان آب |
|
|
از آن دیدار آمد نور دیده |
|
از آن بامست اندر ناودان آب |
|
|
از آن باغست این گلهای رخسار |
|
از آن دولاب یابد گلستان آب |
|
|
از آن نخلست خرماهای مریم |
|
نه ز اسبابست و زین ابواب آن آب |
|
|
روان و جانت آنگه شاد گردد |
|
کز این جا سوی تو آید روان آب |
|
|
مزن چوبک دگر چون پاسبانان |
|
که هست این ماهیان را پاسبان آب |
|