| | | | | | |
|
بر آن شدهست دلم کتشی بگیرانم |
|
که هر کی او نمرد پیش تو بمیرانم |
|
|
کمان عشق بدرم که تا بداند عقل |
|
که بینظیرم و سلطان بینظیرانم |
|
|
که رفت در نظر تو که بینظیر نشد |
|
مقام گنج شدهست این نهاد ویرانم |
|
|
من از کجا و مباهات سلطنت ز کجا |
|
فقیر فقرم و افتاده فقیرانم |
|
|
من آن کسم که تو نامم نهی نمیدانم |
|
چو من اسیر توام پس امیر میرانم |
|
|
جز از اسیری و میری مقام دیگر هست |
|
چو من فنا شوم از هر دو کس نفیرانم |
|
|
چو شب بیاید میر و اسیر محو شوند |
|
اسیر هیچ نداند که از اسیرانم |
|
|
به خواب شب گرو آمد امیری میران |
|
چو عشق هیچ نخسبد ز عشق گیرانم |
|
|
به آفتاب نگر پادشاه یک روزهست |
|
همیگدازد مه منیر کز وزیرانم |
|
|
منم که پخته عشقم نه خام و خام طمع |
|
خدای کرد خمیری از آن خمیرانم |
|
|
خمیرکرده یزدان کجا بماند خام |
|
خمیرمایه پذیرم نه از فطیرانم |
|
|
فطیر چون کند او فاطرالسموات است |
|
چو اختران سماوات از منیرانم |
|
|
تو چند نام نهی خویش را خمش می باش |
|
که کودکی است که گویی که من ز پیرانم |
|