| | | | | | |
|
بس که میانگیخت آن مه شور و شر |
|
بس که میکرد او جهان زیر و زبر |
|
|
مر زبان را طاقت شرحش نماند |
|
خیره گشته همچنین میکرد سر |
|
|
ای بسا سر همچنین جنبان شده |
|
با دهان خشک و با چشمان تر |
|
|
در دو چشمش بین خیال یار ما |
|
رقص رقصان در سواد آن بصر |
|
|
من به سر گویم حدیثش بعد از این |
|
من زبان بستم ز گفتن ای پسر |
|
|
پیش او رو ای نسیم نرم رو |
|
پیش او بنشین به رویش درنگر |
|
|
تیز تیزش بنگر ای باد صبا |
|
چشم و دل را پر کن از خوبی و فر |
|
|
ور ببینی یار ما را روترش |
|
پردهای باشد ز غیرت در نظر |
|
|
مو نباشد عکس مو باشد در آب |
|
صورتی باشد ترش اندر شکر |
|
|
توبه کردم از سخن این باز چیست |
|
توبه نبود عاشقانش را مگر |
|
|
توبه شیشه عشق او چون گازرست |
|
پیش گازر چیست کار شیشه گر |
|
|
بشکنم شیشه بریزم زیر پای |
|
تا خلد در پای مرد بیخبر |
|
|
شحنه یار ماست هر کو خسته شد |
|
گو مرا بسته به پیش شحنه بر |
|
|
شحنه را چاه زنخ زندان ماست |
|
تا نهم زنجیر زلفش پای بر |
|
|
بند و زندان خوش ای زنده دلان |
|
خوش مرا عیشیست آن جا معتبر |
|
|
گر چه میکاهم چو ماه از عشق او |
|
گر چه میگردم چه گردون بر قمر |
|
|
بعد من صد سال دیگر این غزل |
|
چون جمال یوسفی باشد سمر |
|
|
زانک دل هرگز نپوسد زیر خاک |
|
این ز دل گفتم نگفتم از جگر |
|
|
من چو داوودم شما مرغان پاک |
|
وین غزلها چون زبور مستطر |
|
|
ای خدایا پر این مرغان مریز |
|
چون به داوودند از جان یارگر |
|
|
ای خدایا دست بر لب مینهم |
|
تا نگویم زان چه گشتم مستتر |
|