| | | | | | |
|
بفریفتیم دوش و پرندوش به دستان |
|
خوردم دغل گرم تو چون عشوه پرستان |
|
|
دی عهد نکردی بروم بازبیایم |
|
سوگند نخوردی که بجویم دل مستان |
|
|
گفتی که به بستان بر من چاشت بیایید |
|
رفتی تو سحرگاه و ببستی در بستان |
|
|
ای عشوه تو گرمتر از باد تموزی |
|
وی چهره تو خوبتر از روی گلستان |
|
|
دانی که دغل از چو تو یاری به چه ماند |
|
در عین تموزی بجهد برق زمستان |
|
|
گر زانک تو را عشوه دهد کس گله کم کن |
|
صد شعبده کردی تو یکی شعبده بستان |
|
|
بر وعده مکن صبر که گر صبر نبودی |
|
هرگز نرسیدی مدد از نیست بهستان |
|
|
ور نه بکنم غمز و بگویم که سبب چیست |
|
زان سان که تو اقرار کنی که سبب است آن |
|