| | | | | | |
|
بمشو همره مرغان که چنین بیپر و بالی |
|
چو نه میری نه وزیری بن سبلت به چه مالی |
|
|
چو هیاهوی برآری و نبینند سپاهی |
|
بشناسند همه کس که تو طبلی و دوالی |
|
|
چو خلیفه پسری تو بنه آن طبل ز گردن |
|
بستان خنجر و جوشن که سپهدار جلالی |
|
|
به خدا صاحب باغی تو ز هر باغ چه دزدی |
|
بفروش از رز خویشت همه انگور حلالی |
|
|
تو نه آن بدر کمالی که دهی نور و نگیری |
|
بستان نور چو سائل که تو امروز هلالی |
|
|
هله ای عشق برافشان گهر خویش بر اختر |
|
که همه اختر و ماهند و تو خورشیدمثالی |
|
|
بده آن دست به دستم مکشان دست که مستم |
|
که شراب است و کباب است و یکی گوشهای خالی |
|
|
بدوان مست و خرامان به سوی مجلس سلطان |
|
بنگر مجلس عالی که تویی مجلس عالی |
|
|
نه صداعی نه خماری نه غمت ماند نه زاری |
|
عسسی دان غم خود را به در شحنه و والی |
|
|
عسس و شحنه چه گویند حریفان ملک را |
|
همه در روی درافتند که بس خوب خصالی |
|