| | | | | | |
|
بنشسته به گوشهای دو سه مست ترانه گو |
|
ز دل و جان لطیفتر شده مهمان عنده |
|
|
ز طرب چون حشر شود سرشان مستتر شود |
|
فتد از جنگ و عربده سر مستان میان کو |
|
|
ز اشارات روحشان ز صباح و صبوحشان |
|
عسل و می روان شود به چپ و راست جوی جو |
|
|
نفسیشان معانقه نفسیشان معاشقه |
|
نفسی سجده طرب نفسی جنگ و گفت و گو |
|
|
نفسی یار قندلب شکرین شکرنسب |
|
به چنین حال بوالعجب تو از ایشان ادب مجو |
|
|
به خدا خوب ساقیی که وفادار و باقیی |
|
به حلیمی گناه جو به طبیعت نشاط خو |
|
|
قدحی دو ز دست خود بده ای جان به مست خود |
|
هله تا راز آسمان شنوی جمله مو به مو |
|
|
تو بر او ریز جام می که حجاب وی است وی |
|
هله تا از سعادتت برهد اوی او ز او |
|
|
چو خرد غرق باده شد در دولت گشاده شد |
|
سر هر کیسه کرم بگشاید که انفقوا |
|
|
بهل آن پوست مغز بین صنم خوب نغز بین |
|
هله بردار ابر را ز رخ ماه تو به تو |
|
|
پس از این جمله آبها نرود جز بجوی ما |
|
من سرمست میکشم ز فراتش سبو سبو |
|
|
من و دلدار نازنین خوش و سرمست همچنین |
|
به گلستان جان روان ز گلستان رنگ و بو |
|
|
نظری کن به چشم او به جمال و کرشم او |
|
نظری کن به خال او به حق صحبت ای عمو |
|
|
تو اگر در فرح نهای که حریف قدح نهای |
|
چه برد طفل از لبش چو بود مست لبلبو |
|
|
چو شدی محرم فلک سبک ای یار بانمک |
|
بنگر ذره ذره را زده زیر بغل کدو |
|
|
چو تف آفتاب زد ره ذرات بیعدد |
|
بشکافید پرده شان نپذیرد دگر رفو |
|
|
به لبانت ز دست شد سر او باز مست شد |
|
زند او باز این زمان چو کبوتر بقوبقو |
|
|
تو بخسپی و عشق و دل گذران بی ز غش و غل |
|
ز ره خواب بر فلک خوش و سرمست دو به دو |
|
|
بخورند از نخیل جان که ندیدهست انس و جان |
|
رطب و تمر نادری که نگنجد در این گلو |
|
|
که ابیت بمهجتی شرفا عند سیدی |
|
ز طعام و شراب حق بخورم اندر آن غلو |
|
|
هله امشب به خانه رو که دل مست شد گرو |
|
چو شود روز خوش بیا شنو این را تمام تو |
|
|
تو بگو باقی غزل که کند در همه عمل |
|
که تویی عشق و عشق را نبود هیچ کس عدو |
|
|
تو بگو کب کوثری خوش و نوش و معطری |
|
همه را سبز کن طری و ز پژمردگی بشو |
|