دیوان شمس/بنمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست

by مولوی

	بنمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست			بگشای لب که قند فراوانم آرزوست
	ای آفتاب حسن برون آ دمی ز ابر			کان چهره مشعشع تابانم آرزوست
	بشنیدم از هوای تو آواز طبل باز			باز آمدم که ساعد سلطانم آرزوست
	گفتی ز ناز بیش مرنجان مرا برو			آن گفتنت که بیش مرنجانم آرزوست
	وان دفع گفتنت که برو شه به خانه نیست			وان ناز و باز و تندی دربانم آرزوست
	در دست هر کی هست ز خوبی قراضه‌هاست			آن معدن ملاحت و آن کانم آرزوست
	این نان و آب چرخ چو سیل‌ست بی‌وفا			من ماهیم نهنگم عمانم آرزوست
	یعقوب وار وااسفاها همی‌زنم			دیدار خوب یوسف کنعانم آرزوست
	والله که شهر بی‌تو مرا حبس می‌شود			آوارگی و کوه و بیابانم آرزوست
	زین همرهان سست عناصر دلم گرفت			شیر خدا و رستم دستانم آرزوست
	جانم ملول گشت ز فرعون و ظلم او			آن نور روی موسی عمرانم آرزوست
	زین خلق پرشکایت گریان شدم ملول			آن‌های هوی و نعره مستانم آرزوست
	گویاترم ز بلبل اما ز رشک عام			مهرست بر دهانم و افغانم آرزوست
	دی شیخ با چراغ همی‌گشت گرد شهر			کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست
	گفتند یافت می‌نشود جسته‌ایم ما			گفت آن که یافت می‌نشود آنم آرزوست
	هر چند مفلسم نپذیرم عقیق خرد			کان عقیق نادر ارزانم آرزوست
	پنهان ز دیده‌ها و همه دیده‌ها از اوست			آن آشکار صنعت پنهانم آرزوست
	خود کار من گذشت ز هر آرزو و آز			از کان و از مکان پی ارکانم آرزوست
	گوشم شنید قصه ایمان و مست شد			کو قسم چشم صورت ایمانم آرزوست
	یک دست جام باده و یک دست جعد یار			رقصی چنین میانه میدانم آرزوست
	می‌گوید آن رباب که مردم ز انتظار			دست و کنار و زخمه عثمانم آرزوست
	من هم رباب عشقم و عشقم ربابی‌ست			وان لطف‌های زخمه رحمانم آرزوست
	باقی این غزل را ای مطرب ظریف			زین سان همی‌شمار که زین سانم آرزوست
	بنمای شمس مفخر تبریز رو ز شرق			من هدهدم حضور سلیمانم آرزوست