| | | | | | |
|
به اهل پرده اسرارها ببر خبری |
|
که پردههای شما بردرید از قمری |
|
|
نشسته بودند یک شب نجوم و سیارات |
|
برای طلعت آن آفتاب در سمری |
|
|
برید غیرت شمشیر برکشید و برفت |
|
که در چهاید بگفتند نیستمان خبری |
|
|
برید غیرت واگشت و هر یکی میگفت |
|
به نالههای پرآتش که آه واحذری |
|
|
شبانگهانی عقرب چو کزدمک میرفت |
|
به گوشهای سراپردههاش بر خطری |
|
|
که پاسبان سراپرده جلالت او |
|
به نفط قهر بزد تا بسوخت از شرری |
|
|
دریغ دیده بختم به کحل خاک درش |
|
ز بهر روشنی چشم یافتی نظری |
|
|
که تا به قوت آن یک نظر بدو کردی |
|
که مهر و ماه نیابند اندر او اثری |
|
|
که نسر طایر بگذشت از هوس آن سو |
|
به اعتماد که او راست بسته بال و پری |
|
|
یکی مگس ز شکرهای بیکرانه او |
|
پرید در پی آن نسر و برسکست سری |
|
|
چو بوی خمر رحیقش برون زند ز جهان |
|
خراب و مست ببینی به هر طرف عمری |
|
|
به بر و بحر فتادست ولوله شادی |
|
که بحر رحمت پوشید قالب بشری |
|
|
فکند ایمن و ساکن حذرکنان بلا |
|
سلاحها بفراغت ز تیغ یا سپری |
|
|
که ذرههای هواها و قطرههای بحار |
|
به گوش حلقه او کرد و بر میان کمری |
|
|
چو حق خدمت او ماجرا کند آغاز |
|
یقین شود همه را زانک نیستشان هنری |
|
|
نگارگر بگه نقش شهرها میکرد |
|
گشاد هندسه را پس مهندسانه دری |
|
|
چو دررسید به تبریز و نقش او ناگاه |
|
برو فتاد شعاعات روح سیمبری |
|
|
قلم شکست و بیفتاد بیخبر بر جای |
|
چو مستیان شبانه ز خوردن سکری |
|
|
تمام چون کنم این را که خاطر از آتش |
|
همیگدازد در آب شکر چون شکری |
|