| | | | | | |
|
به باغ بلبل از این پس حدیث ما گوید |
|
حدیث خوبی آن یار دلربا گوید |
|
|
چو باد در سر بید افتد و شود رقصان |
|
خدای داند کو با هوا چهها گوید |
|
|
چنار فهم کند اندکی ز سوز چمن |
|
دو دست پهن برآرد خوش و دعا گوید |
|
|
بپرسم از گل کان حسن از که دزدیدی |
|
ز شرم سست بخندد ولی کجا گوید |
|
|
اگر چه مست بود گل خراب نیست چو من |
|
که راز نرگس مخمور با شما گوید |
|
|
چو رازها طلبی در میان مستان رو |
|
که راز را سر سرمست بیحیا گوید |
|
|
که باده دختر کرمست و خاندان کرم |
|
دهان کیسه گشادست و از سخا گوید |
|
|
خصوص باده عرشی ز ذوالجلال کریم |
|
سخاوت و کرم آن مگر خدا گوید |
|
|
ز شیردانه عارف بجوشد آن شیره |
|
ز قعر خم تن او تو را صلا گوید |
|
|
چو سینه شیر دهد شیره هم تواند داد |
|
ز سینه چشمه جاریش ماجرا گوید |
|
|
چو مستتر شود آن روح خرقه باز شود |
|
کلاه و سر بنهد ترک این قبا گوید |
|
|
چو خون عقل خورد باده لاابالی وار |
|
دهان گشاید و اسرار کبریا گوید |
|
|
خموش باش که کس باورت نخواهد کرد |
|
که مس بد نخورد آنچ کیمیا گوید |
|
|
خبر ببر سوی تبریز مفخر آفاق |
|
مگر که مدح تو را شمس دین ما گوید |
|