| | | | | | |
|
به جان تو ای طایی که سوی ما بازآیی |
|
تو هر چه میفرمایی همه شکر میخایی |
|
|
برآ به بام ای خوش خو به بام ما آور رو |
|
دو سه قدم نه این سو رضای این مستان جو |
|
|
اگر ملولی بستان قنینهای از مستان |
|
که راحت جانست آن بدار دست از دستان |
|
|
ایا بت جان افزا نه وعده کردی ما را |
|
که من بیایم فردا زهی فریب و سودا |
|
|
ایا بت ناموسی لب مرا گر بوسی |
|
رها کنی سالوسی جلا کنی طاووسی |
|
|
سری ز روزن درکن وثاق پرشکر کن |
|
جهان پر از گوهر کن بیا ز ما باور کن |
|
|
نهال نیکی بنشان درخت گل را بفشان |
|
بیا به نزد خویشان دغل مکن با ایشان |
|
|
دو دیده را خوابی ده زمانه را تابی ده |
|
به تشنگان آبی ده به غوره دوشابی ده |
|
|
بگیر چنگ و تنتن دل از جدایی برکن |
|
بیار باده روشن خمار ما را بشکن |
|
|
از این ملولی بگذر به سوی روزن منگر |
|
شراب با یاران خور میان یاران خوشتر |
|
|
ز بیخودی آشفتم به دلبر خود گفتم |
|
که با غمت من جفتم به هر سوی که افتم |
|
|
به ضرب دستش بنگر به چشم مستش بنگر |
|
به زلف شستش بنگر به هر چه هستش بنگر |
|
|
چو دامن او گیرم عظیم باتوفیرم |
|
چو انگبین و شیرم به پیش لطفش میرم |
|
|
مزن نگارا بربط به پیش مشتی خربط |
|
مران تو کشتی بیشط بگیر راه اوسط |
|
|
بکار تخم زیبا که سبز گردد فردا |
|
که هر چه کاری این جا تو را بروید ده تا |
|
|
اگر تو تخمی کشتی چرا پشیمان گشتی |
|
اگر به کوه و دشتی برو که زرین طشتی |
|
|
ملول گشتیای کش بخسب و رو اندرکش |
|
ز عالم پرآتش گریز پنهان خوش خوش |
|
|
ببند از این سو دیده برو ره دزدیده |
|
به غیب آرامیده به پر جان پریده |
|
|
نشسته خسبد عاشق که هست صبرش لایق |
|
بود خفیف و سابق برای عذرا وامق |
|
|
مگو دگر کوته کن سکوت را همره کن |
|
نظر به شاهنشه کن نظاره آن مه کن |
|