| | | | | | |
|
به جان پاک تو ای معدن سخا و وفا |
|
که صبر نیست مرا بیتو ای عزیز بیا |
|
|
چه جای صبر که گر کوه قاف بود این صبر |
|
ز آفتاب جدایی چو برف گشت فنا |
|
|
ز دور آدم تا دور اعور دجال |
|
چو جان بنده نبودست جان سپرده تو را |
|
|
تو خواه باور کن یا بگو که نیست چنین |
|
وفای عشق تو دارم به جان پاک وفا |
|
|
ملامتم مکنید ار دراز میگویم |
|
بود که کشف شود حال بنده پیش شما |
|
|
که آتشیست که دیگ مرا همیجوشد |
|
کز او شکاف کند گر رسد به سقف سما |
|
|
اگر چه سقف سما ز آفتاب و آتش او |
|
خلل نکرد و نگشت از تفش سیه سیما |
|
|
روان شدست یکی جوی خون ز هستی من |
|
خبر ندارم من کز کجاست تا به کجا |
|
|
به جو چه گویم کای جو مرو چه جنگ کنم |
|
برو بگو تو به دریا مجوش ای دریا |
|
|
به حق آن لب شیرین که میدمی در من |
|
که اختیار ندارد به ناله این سرنا |
|
|
خموش باش و مزن آتش اندر این بیشه |
|
نمیشکیبی مینال پیش او تنها |
|