| | | | | | |
|
به حق آنک تو جان و جهان جانداری |
|
مرا چنانک بپروردهای چنان داری |
|
|
به حق حلقه عزت که دام حلق منست |
|
مرا به حلقه مستان و سرخوشان داری |
|
|
به حق جان عظیمی که جان نتیجه اوست |
|
چنان کنی که مرا در میان جان داری |
|
|
به حق گنج نهانی که در خرابه ماست |
|
مرا ز چشم همه مردمان نهان داری |
|
|
به حق باغی کز چشم خلق پنهانست |
|
رخ نژند مرا همچو ارغوان داری |
|
|
به حق بام بلندی که صومعه ملکست |
|
مرا به بام برآری چو نردبان داری |
|
|
دری که هیچ نبستی به روی ما دربند |
|
اگر ز راحت و از سود ما زیان داری |
|
|
چو از فغان تو نزدیکتر به تو یارست |
|
چه حکمتست که نزدیک را فغان داری |
|
|
در آفرینش عالم چو حکمت اظهارست |
|
تو نیز ظاهر میکن اگر بیان داری |
|
|
به برج آتش فرمود دیگ پالان کن |
|
برای پختن خامی چو دیگدان داری |
|
|
به برج آبی فرمود خاک را تر کن |
|
به شکر آنک درون چشمه روان داری |
|
|
به سعد اکبر فرمود هین هنر بنما |
|
که از گشایش بیچون ما نشان داری |
|
|
به نحس اکبر فرمود رو حسودی کن |
|
دگر بگو چه کنی چون هنر همان داری |
|
|
چو کرد ظاهر هجده هزار عالم را |
|
برای حکمت اظهار اگر عیان داری |
|
|
هر آنک او هنری دارد او همیکوشد |
|
که شهره گردد در دانش و عنان داری |
|
|
هنروری که بپوشد هنر غرض آنست |
|
که شهره گردد در ستر و در نهان داری |
|
|
وگر بستر بپوشد هنر غرض آنست |
|
که شهره گردد در دانش و صوان داری |
|
|
نه انبیا که رسیدند بهر اظهارند |
|
که ای نتیجه خاک از درونه کان داری |
|
|
که من به تن بشرمثلکم بدم و اکنون |
|
مقام گنجم و تو حبهای از آن داری |
|
|
منم دل تو دل از خود مجوی از من جوی |
|
مرید پیر شو ار دولت جوان داری |
|
|
اگر ز خویش بدانی مرا ندانی خویش |
|
درون خویش بسی رنج و امتحان داری |
|
|
بیا تو جزو منی جزو را ز کل مسکل |
|
بچفس بر کل زیرا کل کلان داری |
|
|
گمان که جزو یقینست شد یقین ز یقین |
|
وگر جدا هلیش از یقین گمان داری |
|
|
دلیل سود ندارد تو را دلیل منم |
|
چو بیمنی نرهی گر دلیل لان داری |
|
|
اگر دعا نکنم لطف او همیگوید |
|
که سرد و بسته چرایی بگو زبان داری |
|
|
بگفتمش که چو جانم روان شود از تن |
|
شعار شعر مرا با روان روان داری |
|
|
جواب داد مرا لطف او که ای طالب |
|
خود این شدست ز اول چه دل طپان داری |
|
|
دلا بگو تو تمام سخن دهان بستیم |
|
سخن تو گوی که گفتار جاودان داری |
|
|
بیار معنی اسما تو شمس تبریزی |
|
در آسمان چو نهای تا چه آسمان داری |
|