| | | | | | |
|
به خدایی که در ازل بودهست |
|
حی و دانا و قادر و قیوم |
|
|
نور او شمعهای عشق فروخت |
|
تا بشد صد هزار سر معلوم |
|
|
از یکی حکم او جهان پر شد |
|
عاشق و عشق و حاکم و محکوم |
|
|
در طلسمات شمس تبریزی |
|
گشت گنج عجایبش مکتوم |
|
|
که از آن دم که تو سفر کردی |
|
از حلاوت جدا شدیم چو موم |
|
|
همه شب همچو شمع می سوزیم |
|
ز آتشش جفت وز انگبین محروم |
|
|
در فراق جمال او ما را |
|
جسم ویران و جان در او چون بوم |
|
|
آن عنان را بدین طرف برتاب |
|
زفت کن پیل عیش را خرطوم |
|
|
بیحضورت سماع نیست حلال |
|
همچو شیطان طرب شده مرحوم |
|
|
یک غزل بیتو هیچ گفته نشد |
|
تا رسید آن مشرفه مفهوم |
|
|
بس به ذوق سماع نامه تو |
|
غزلی پنج شش بشد منظوم |
|
|
شام ما از تو صبح روشن باد |
|
ای به تو فخر شام و ارمن و روم |
|