| | | | | | |
|
به شکرخنده اگر میببرد دل ز کسی |
|
میدهد در عوضش جان خوشی بوالهوسی |
|
|
گه سحر حمله برد بر دو جهان خورشیدش |
|
گه به شب گشت کند بر دل و جان چون عسسی |
|
|
گه بگوید که حذر کن شه شطرنج منم |
|
بیدقی گر ببری من برم از تو فرسی |
|
|
طوطیانند که خود را بکشند از غیرت |
|
گر به سوی شکرش راه برد خرمگسی |
|
|
پاره پاره کند آن طوطی مسکین خود را |
|
گر یکی پاره شکر زو ببرد مرتبسی |
|
|
در رخ دشمن من دوست بخندید چو برق |
|
همچو ابر این دل من پر شد و بگریست بسی |
|
|
در دل عارف تو هر دو جهان یاوه شود |
|
کی درآید به دو چشمی که تو را دید خسی |
|
|
جیب مریم ز دمش حامل معنی گردد |
|
که منم کز نفسی سازم عیسی نفسی |
|
|
مجمع روح تویی جان به تو خواهد آمد |
|
تو چو بحری همه سیلاند و فرات و ارسی |
|
|
ای که صالح تو و این هر دو جهان یک اشتر |
|
ما همه نعره زنان زنگله همچون جرسی |
|
|
نعره زنگله از جنبش اشتر باشد |
|
که شتر نقل کند از کنسی تا کنسی |
|
|
هر چراغی که بسوزد مطلب زو نوری |
|
نور موسی طلبی رو به چنان مقتبسی |
|
|
بس کن این گفت خیال است مشو وقف خیال |
|
چونک هستت به حقیقت نظر و دسترسی |
|
|
ای ضیاء الحق ذوالفضل حسام الدین تو |
|
عارف طب دلی بیرگ و نبض و مجسی |
|