| | | | | | |
|
به قرار تو او رسد که بود بیقرار تو |
|
که به گلزار تو رسد دل خسته به خار تو |
|
|
گل و سوسن از آن تو همه گلشن از آن تو |
|
تلفش از خزان تو طربش از بهار تو |
|
|
ز زمین تا به آسمان همه گویان و خامشان |
|
چو دل و جان عاشقان به درون بیقرار تو |
|
|
همه سوداپرست تو همه عالم به دست تو |
|
نفسی پست و مست تو نفسی در خمار تو |
|
|
همه زیر و زبر ز تو همگان بیخبر ز تو |
|
چه غریب است نظر به تو چه خوش است انتظار تو |
|
|
چه کند سرو و باغ را چو نظر نیست زاغ را |
|
تو ز بلبل فغان شنو که وی است اختیار تو |
|
|
منم از کار ماندهای ز خریدار ماندهای |
|
به فراغت نظرکنان به سوی کار و بار تو |
|
|
بگذارم ز بحر و پل بگریزم ز جزو و کل |
|
چه کنم من عذار گل که ندارد عذار تو |
|
|
چه کنم عمر مرده را تن و جان فسرده را |
|
دو سه روز شمرده را چو منم در شمار تو |
|
|
چو دل و چشم و گوشها ز تو نوشند نوشها |
|
همه هر دم شکوفهها شکفد در نثار تو |
|
|
پس از این جان که دارمش به خموشی سپارمش |
|
ز کجا خامشم هلد هوس جان سپار تو |
|
|
به خموشی نهان شدن چو شکارم نتان شدن |
|
که شکار و شکاریان نجهند از شکار تو |
|
|
همه فربه ز بوی تو همه لاغر ز هجر تو |
|
همه شادی و گریه شان اثر و یادگار تو |
|