| | | | | | |
|
به لاله دوش نسرین گفت برخیزیم مستانه |
|
به دامان گل تازه درآویزیم مستانه |
|
|
چو باده بر سر باده خوریم از گلرخ ساده |
|
بیا تا چون گل و لاله درآمیزیم مستانه |
|
|
چو نرگس شوخ چشم آمد سمن را رشک و خشم آمد |
|
به نسرین گفت تا ما هم براستیزیم مستانه |
|
|
بت گلروی چون شکر چو غنچه بسته بود آن در |
|
چو در بگشاد وقت آمد که درریزیم مستانه |
|
|
که جانها کز الست آمد بسی بیخویش و مست آمد |
|
از آن در آب و گل هر دم همیلغزیم مستانه |
|
|
دلا تو اندر این شادی ز سرو آموز آزادی |
|
که تا از جرم و از توبه بپرهیزیم مستانه |
|
|
صلاح دیده ره بین صلاح الدین صلاح الدین |
|
برای او ز خود شاید که بگریزیم مستانه |
|