| | | | | | |
|
به من نگر که بجز من به هر کی درنگری |
|
یقین شود که ز عشق خدای بیخبری |
|
|
بدان رخی بنگر که کو نمک ز حق دارد |
|
بود که ناگه از آن رخ تو دولتی ببری |
|
|
تو را چو عقل پدر بودهست و تن مادر |
|
جمال روی پدر درنگر اگر پسری |
|
|
بدانک پیر سراسر صفات حق باشد |
|
وگر چه پیر نماید به صورت بشری |
|
|
به پیش تو چو کفست و به وصف خود دریا |
|
به چشم خلق مقیمست و هر دم او سفری |
|
|
هنوز مشکل ماندهست حال پیر تو را |
|
هزار آیت کبری در او چه بیهنری |
|
|
رسید صورت روحانیی به مریم دل |
|
ز بارگاه منزه ز خشکی و ز تری |
|
|
از آن نفس که در او سر روح پنهان شد |
|
بکرد حامله دل را رسول رهگذری |
|
|
ایا دلی که تو حامل شدی از آن خسرو |
|
به وقت جنبش آن حمل تا در او نگری |
|
|
چو حمل صورت گیرد ز شمس تبریزی |
|
چو دل شوی تو و چون دل به سوی غیب پری |
|