دیوان شمس/به من نگر که منم مونس تو اندر گور

by مولوی

	به من نگر که منم مونس تو اندر گور			در آن شبی که کنی از دکان و خانه عبور
	سلام من شنوی در لحد خبر شودت			که هیچ وقت نبودی ز چشم من مستور
	منم چو عقل و خرد در درون پرده تو			به وقت لذت و شادی به گاه رنج و فتور
	شب غریب چو آواز آشنا شنوی			رهی ز ضربت مار و جهی ز وحشت مور
	خمار عشق درآرد به گور تو تحفه			شراب و شاهد و شمع و کباب و نقل و بخور
	در آن زمان که چراغ خرد بگیرانیم			چه‌های و هوی برآید ز مردگان قبور
	ز های و هوی شود خیره خاک گورستان			ز بانگ طبل قیامت ز طمطراق نشور
	کفن دریده گرفته دو گوش خود از بیم			دماغ و گوش چه باشد به پیش نفخه صور
	به هر طرف نگری صورت مرا بینی			اگر به خود نگری یا به سوی آن شر و شور
	ز احولی بگریز و دو چشم نیکو کن			که چشم بد بود آن روز از جمالم دور
	به صورت بشرم‌هان و هان غلط نکنی			که روح سخت لطیفست عشق سخت غیور
	چه جای صورت اگر خود نمد شود صدتو			شعاع آینه جان علم زند به ظهور
	دهل زنید و سوی مطربان شهر تنید			مراهقان ره عشق راست روز ظهور
	به جای لقمه و پول ار خدای را جستی			نشسته بر لب خندق ندیدیی یک کور
	به شهر ما تو چه غمازخانه بگشادی			دهان بسته تو غماز باش همچون نور