| | | | | | |
|
به هر دلی که درآیی چو عشق بنشینی |
|
بجوشد از تک دل چشمه چشمه شیرینی |
|
|
کلید حاجت خلقان بدان شدهست دعا |
|
که جان جان دعایی و نور آمینی |
|
|
دلا به کوی خرابات ناز تو نخرند |
|
مکن تو بینی و ناموس تا جهان بینی |
|
|
در آن الست و بلی جان بیبدن بودی |
|
تو را نمود که آنی چه در غم اینی |
|
|
تو را یکی پر و بالیست آسمان پیما |
|
چه در پی خر و اسپی چه در غم زینی |
|
|
بگو بگو تو چه جستی که آنت پیش نرفت |
|
بیا بیا که تو سلطان این سلاطینی |
|
|
تو تاج شاه جهان را عزیزتر گهری |
|
عروس جان نهان را هزار کابینی |
|
|
چه چنگ درزدهای در جهان و قانونش |
|
که از ورای فلک زهره قوانینی |
|
|
به روز جلوه ملایک تو را سجود کنند |
|
بنشنوند ز ابلیسیان که تو طینی |
|
|
میان ببستی و کردی به صدق خدمت دین |
|
کنند خدمت تو بعد از این که تو دینی |
|
|
ستاره وار به انگشتها نمودندت |
|
چو آفتاب کنون نامشار تعیینی |
|
|
اگر چه درخور نازی نیاز را مگذار |
|
برای رشک ز ویسه خوشست رامینی |
|
|
خمش به سوره کنون اقرا بسی عمل کردی |
|
ز قشر حرف گذر کن کنون که والتینی |
|