| | | | | | |
| |
بوی باغ و گلستان آید همی |
|
بوی یار مهربان آید همی |
|
| |
از نثار جوهر یارم مرا |
|
آب دریا تا میان آید همی |
|
| |
با خیال گلستانش خارزار |
|
نرمتر از پرنیان آید همی |
|
| |
از چنین نجار یعنی عشق او |
|
نردبان آسمان آید همی |
|
| |
جوع کلبم را ز مطبخ‌های جان |
|
لحظه لحظه بوی نان آید همی |
|
| |
زان در و دیوارهای کوی دوست |
|
عاشقان را بوی جان آید همی |
|
| |
یک وفا می‌آر و می‌بر صد هزار |
|
این چنین را آن چنان آید همی |
|
| |
هر که میرد پیش حسن روی دوست |
|
نابمرده در جنان آید همی |
|
| |
کاروان غیب می‌آید به عین |
|
لیک از این زشتان نهان آید همی |
|
| |
نغزرویان سوی زشتان کی روند |
|
بلبل اندر گلبنان آید همی |
|
| |
پهلوی نرگس بروید یاسمین |
|
گل به غنچه خوش دهان آید همی |
|
| |
این همه رمز است و مقصود این بود |
|
کان جهان اندر جهان آید همی |
|
| |
همچو روغن در میان جان شیر |
|
لامکان اندر مکان آید همی |
|
| |
همچو عقل اندر میان خون و پوست |
|
بی نشان اندر نشان آید همی |
|
| |
وز ورای عقل عشق خوبرو |
|
می‌به کف دامن کشان آید همی |
|
| |
وز ورای عشق آن کش شرح نیست |
|
جز همین گفتن که آن آید همی |
|
| |
بیش از این شرحش توان کردن ولیک |
|
از سوی غیرت سنان آید همی |
|
| |
تن زنم زیرا ز حرف مشکلش |
|
هر کسی را صد گمان آید همی |
|
