| | | | | | |
|
بکشید یار گوشم که تو امشب آن مایی |
|
صنما بلی ولیکن تو نشان بده کجایی |
|
|
چو رها کنی بهانه بدهی نشان خانه |
|
به سر و دو دیده آیم که تو کان کیمیایی |
|
|
و اگر به حیله کوشی دغل و دغا فروشی |
|
ز فلک ستاره دزدی ز خرد کله ربایی |
|
|
شب من نشان مویت سحرم نشان رویت |
|
قمر از فلک درافتد چو نقاب برگشایی |
|
|
صنما تو همچو شیری من اسیر تو چو آهو |
|
به جهان که دید صیدی که بترسد از رهایی |
|
|
صنما هوای ما کن طلب رضای ما کن |
|
که ز بحر و کان شنیدم که تو معدن عطایی |
|
|
همگی وبالم از تو به خدا بنالم از تو |
|
بنشان تکبرش را تو خدا به کبریایی |
|
|
ره خواب من چو بستی بمبند راه مستی |
|
ز همه جدام کردی مده از خودم جدایی |
|
|
مه و مهر یار ما شد به امید تو خدا شد |
|
که زهی امید زفتی که زند در خدایی |
|
|
همه مال و دل بداده سر کیسه برگشاده |
|
به امید کیسه تو که خلاصه وفایی |
|
|
همه را دکان شکسته ره خواب و خور ببسته |
|
به امید آن نشسته که ز گوشهای درآیی |
|
|
به امید کس چه باشی که تویی امید عالم |
|
تو به گوش می چه باشی که تویی می عطایی |
|
|
به درون توست یوسف چه روی به مصر هرزه |
|
تو درآ درون پرده بنگر چه خوش لقایی |
|
|
به درون توست مطرب چه دهی کمر به مطرب |
|
نه کم است تن ز نایی نه کم است جان ز نایی |
|