| | | | | | |
|
بگشای چشم خود که از آن چشم روشنیم |
|
حاشا که چشم خویش از آن روی برکنیم |
|
|
پروانهای تو بهر تو بفروز سینه را |
|
تا خویش را ز عشق بر آن سینه برزنیم |
|
|
بفزای خوف عشق نخواهیم ایمنی |
|
زیرا ز خوف عشق تو ما سخت ایمنیم |
|
|
پروانه را ز شمع تو هر روز مژدهای است |
|
یعنی که مات شو که همیمات ضامنیم |
|
|
شادیم آن زمان که تو دعوی کنی که من |
|
بیمن شویم از خود و ز عشق صد منیم |
|
|
تا باغ گلستان جمال تو دیدهایم |
|
چون سرو سربلند و زبانور چو سوسنیم |
|
|
بر گلشن زمانه برو آتشی بزن |
|
زیرا ز عشق روی تو زان سوی گلشنیم |
|
|
ای آنک سست دل شدهای در طریق عشق |
|
در ما گریز زود که ما برج آهنیم |
|
|
از ذوق آتش شه تبریز شمس دین |
|
داریم آب رو و همه محض روغنیم |
|