دیوان شمس/بگو به جان مسافر ز رنجها چونی
بگو به جان مسافر ز رنجها چونی | ز رنجهای جهان و ز رنج ما چونی | |||||
تو همچو عیسی و اندیشهها جهودانند | ز مکر و فعل جهودان بگو مرا چونی | |||||
ز دشمنان و ز بیگانگان زیانت نیست | که از دو چشم تو دورند ز آشنا چونی | |||||
ایا کسی که خوشی با وفا و صحبت خلق | بپرسمت ز وفاهای بیوفا چونی | |||||
تو همچو مرغ ز باز اجل گریزانی | ز ترس و جهد بریدن در این هوا چونی | |||||
اجل حیات توست ار چه صورتش مرگست | اگر نه غافلی از وی گریزپا چونی |