| | | | | | |
|
بیار باده که اندر خمار خمارم |
|
خدا گرفت مرا زان چنین گرفتارم |
|
|
بیار جام شرابی که رشک خورشید است |
|
به جان عشق که از غیر عشق بیزارم |
|
|
بیار آنک اگر جان بخوانمش حیف است |
|
بدان سبب که ز جان دردهای سر دارم |
|
|
بیار آنک نگنجد در این دهان نامش |
|
که می شکافد از او شقههای گفتارم |
|
|
بیار آنک چو او نیست گولم و نادان |
|
چو با ویم ملک گربزان و طرارم |
|
|
بیار آنک دمی کز سرم شود خالی |
|
سیاه و تیره شوم گوییا ز کفارم |
|
|
بیار آنک رهاند از این بیار و میار |
|
بیار زود و مگو دفع کز کجا آرم |
|
|
بیار و بازرهان سقف آسمانها را |
|
شب دراز ز دود و فغان بسیارم |
|
|
بیار آنک پس مرگ من هم از خاکم |
|
به شکر و گفت درآرد مثال نجارم |
|
|
بیار می که امین میم مثال قدح |
|
که هر چه در شکمم رفت پاک بسپارم |
|
|
نجار گفت پس مرگ کاشکی قومم |
|
گشاده دیده بدندی ز ذوق اسرارم |
|
|
به استخوان و به خونم نظر نکردندی |
|
به روح شاه عزیزم اگر به تن خوارم |
|
|
چه نردبان که تراشیدهام من نجار |
|
به بام هفتم گردون رسید رفتارم |
|
|
مسیح وار شدم من خرم بماند به زیر |
|
نه در غم خرم و نی به گوش خروارم |
|
|
بلیس وار ز آدم مبین تو آب و گلی |
|
ببین که در پس گل صد هزار گلزارم |
|
|
طلوع کرد از این لحم شمس تبریزی |
|
که آفتابم و سر زین وحل برون آرم |
|
|
غلط مشو چو وحل در رویم دیگربار |
|
که برقرارم و زین روی پوش در عارم |
|
|
به هر صبوح درآیم به کوری کوران |
|
برای کور طلوع و غروب نگذارم |
|