| | | | | | |
|
بیار ساقی بادت فدا سر و دستار |
|
ز هر کجا که دهد دست جام جان دست آر |
|
|
درآی مست و خرامان و ساغر اندر دست |
|
روا مبین چو تو ساقی و ما چنین هشیار |
|
|
بیار جام که جانم ز آرزومندی |
|
ز خویش نیز برآمد چه جای صبر و قرار |
|
|
بیار جام حیاتی که هم مزاج توست |
|
که مونس دل خستهست و محرم اسرار |
|
|
از آن شراب که گر جرعهای از او بچکد |
|
ز خاک شوره بروید همان زمان گلزار |
|
|
شراب لعل که گر نیم شب برآرد جوش |
|
میان چرخ و زمین پر شود از او انوار |
|
|
زهی شراب و زهی ساغر و زهی ساقی |
|
که جانها و روانها نثار باد نثار |
|
|
بیا که در دل من رازهای پنهانست |
|
شراب لعل بگردان و پردهای مگذار |
|
|
مرا چو مست کنی آنگهی تماشا کن |
|
که شیرگیر چگونست در میان شکار |
|
|
تبارک الله آن دم که پر شود مجلس |
|
ز بوی جام و ز نور رخ چنان دلدار |
|
|
هزار مست چو پروانه جانب آن شمع |
|
نهاده جان به طبق بر که این بگیر و بیار |
|
|
ز مطربان خوش آواز و نعره مستان |
|
شراب در رگ خمار گم کند رفتار |
|
|
ببین به حال جوانان کهف کان خوردند |
|
خراب سیصد و نه سال مست اندر غار |
|
|
چه باده بود که موسی به ساحران درریخت |
|
که دست و پای بدادند مست و بیخودوار |
|
|
زنان مصر چه دیدند بر رخ یوسف |
|
که شرحه شرحه بریدند ساعد چو نگار |
|
|
چه ریخت ساقی تقدیس بر سر جرجیس |
|
که غم نخورد و نترسید ز آتش کفار |
|
|
هزار بارش کشتند و پیشتر میرفت |
|
که مستم و خبرم نیست از یکی و هزار |
|
|
صحابیان که برهنه به پیش تیغ شدند |
|
خراب و مست بدند از محمد مختار |
|
|
غلط محمد ساقی نبود جامی بود |
|
پر از شراب و خدا بود ساقی ابرار |
|
|
کدام شربت نوشید پوره ادهم |
|
که مست وار شد از ملک و مملکت بیزار |
|
|
چه سکر بود که آواز داد سبحانی |
|
که گفت رمز اناالحق و رفت بر سر دار |
|
|
به بوی آن میشد آب روشن و صافی |
|
چو مست سجده کنان میرود به سوی بحار |
|
|
ز عشق این می خاکست گشته رنگ آمیز |
|
ز تف این می آتش فروخت خوش رخسار |
|
|
وگر نه باد چرا گشت همدم و غماز |
|
حیات سبزه و بستان و دفتر گفتار |
|
|
چه ذوق دارند این چار اصل ز آمیزش |
|
نبات و مردم و حیوان نتیجه این چار |
|
|
چه بیهشانه میی دارد این شب زنگی |
|
که خلق را به یکی جام میبرد از کار |
|
|
ز لطف و صنعت صانع کدام را گویم |
|
که بحر قدرت او را پدید نیست کنار |
|
|
شراب عشق بنوشیم و بار عشق کشیم |
|
چنانک اشتر سرمست در میان قطار |
|
|
نه مستیی که تو را آرزوی عقل آید |
|
ز مستی که کند روح و عقل را بیدار |
|
|
ز هر چه دارد غیر خدا شکوفه کند |
|
از آنک غیر خدا نیست جز صداع و خمار |
|
|
کجا شراب طهور و کجا می انگور |
|
طهور آب حیاتست و آن دگر مردار |
|
|
دمی چو خوک و زمانی چو بوزنه کندت |
|
به آب سرخ سیه روی گردی آخر کار |
|
|
دلست خنب شراب خدا سرش بگشا |
|
سرش به گل بگرفتست طبع بدکردار |
|
|
چو اندکی سر خم را ز گل کنی خالی |
|
برآید از سر خم بو و صد هزار آثار |
|
|
اگر درآیم کثار آن فروشمرم |
|
شمار آن نتوان کرد تا به روز شمار |
|
|
چو عاجزیم بلا احصیی فرود آریم |
|
چو گشت وقت فروداشت جام جان بردار |
|
|
درآ به مجلس عشاق شمس تبریزی |
|
که آفتاب از آن شمس میبرد انوار |
|