| | | | | | |
|
بیامدیم دگربار سوی مولایی |
|
که تا به زانوی او نیست هیچ دریایی |
|
|
هزار عقل ببندی به هم بدو نرسد |
|
کجا رسد به مه چرخ دست یا پایی |
|
|
فلک به طمع گلو را دراز کرد بدو |
|
نیافت بوسه ولیکن چشید حلوایی |
|
|
هزار حلق و گلو شد دراز سوی لبش |
|
که ریز بر سر ما نیز من و سلوایی |
|
|
بیامدیم دگربار سوی معشوقی |
|
که میرسید به گوش از هواش هیهایی |
|
|
بیامدیم دگربار سوی آن حرمی |
|
که فرق سجده کنش هست آسمان سایی |
|
|
بیامدیم دگربار سوی آن چمنی |
|
که هست بلبل او را غلام عنقایی |
|
|
بیامدیم بدو کو جدا نبود از ما |
|
که مشک پر نشود بیوجود سقایی |
|
|
همیشه مشک بچفسیده بر تن سقا |
|
که نیست بیتو مرا دست و دانش و رایی |
|
|
بیامدیم دگربار سوی آن بزمی |
|
که شد ز نقل خوشش کام نیشکرخایی |
|
|
بیامدیم دگربار سوی آن چرخی |
|
که جان چو رعد زند در خمش علالایی |
|
|
بیامدیم دگربار سوی آن عشقی |
|
که دیو گشت ز آسیب او پری زایی |
|
|
خموش زیر زبان ختم کن تو باقی را |
|
که هست بر تو موکل غیور لالایی |
|
|
حدیث مفخر تبریز شمس دین کم گو |
|
که نیست درخور آن گفت عقل گویایی |
|